woensdag 28 december 2016

Sociale media gezond?

 Is het mechanisme van klikken op sociale mediabijdragen en daarmee de groei van het zelf genererende aanbod niet de digitale vorm van zoals kankercellen werken aan de afbraak van een  gezond systeem?
Bij iedere klik ,binnen bijvoorbeeld
een facebook-omgeving, geef je informatie prijs over wat je leuk vindt, afwijst, of waardoor je geraakt bent etc.
Op basis daarvan biedt Facebook je allerlei advertenties en artikelen aan die passen bij je wereldbeeld van dat moment. Je wordt dus bedient op datgene waarin je bent geïnteresseerd op basis van algoritmes. En algoritmes herkennen nooit of je per ongeluk ergens op klikt of  dat het om een bewuste keuze gaat. Andere prikkels, die je mogelijkerwijs ook eens op andere invallen zouden kunnen brengen vallen weg. Ze komen eenvoudigweg niet meer voorbij en op die manier wordt je alleen maar gevoed door meer van hetzelfde. En hoevaak raak je niet per ongeluk  een deel van je scherm aan waardoor je op onbedoelde delen van het internet terechtkomt? Elke link die je doorlust wordt wel weggeschreven als “interessegebied van dat ip-adres”. Eenmaal in een negatieve spiraal terecht gekomen (ik denk aan bijvoorbeeld radicaliserende filmpjes omdat je er bij toeval een keer per ongeluk op geklikt hebt) krijg je dus voeding van sites, bijdragen, advertenties die enkel meer van hetzelfde bieden.
Een beetje zoals kankercellen uiteindelijk de gezonde cellen in je lichaam aantasten.
Is dat niet ook een beetje wat via sociale media plaatsvindt met onze sociale hygiëne?  Let wel de non-informatie of gekleurde informatie zorgt wel voor de vorming van een  beeld van wat we voor waar houden.
Ligt daar niet toch een taak voor de overheid? Is dat niet een proces waar juist de wetgevende macht steeds achteraan dreigt te lopen. Gewoonweg omdat de technische ontwikkelingen altijd voorlopen op de wetgevers in de wereld? Ik denk aan privacywetgeving maar ook gebrek aan wetgeving op het gebied van wat mag en kan worden aangeboden?Ik zie in de sociale media ook een toenemend gebrek aan impulscontrole. Want hoe makkelijk wordt er niet oeverloos gescholden, gedreigd,getreitert met het idee in het achterhoofd dat het lekker anoniem lijkt. Daar waar eerder nog de non verbale signalen meespeelden in onze wederzijdse communicatie is tegenwoordig alles digitaal geworden en daarmee zijn al die signalen ook weggevallen. Ik vind in dit licht het toenemende gebruik en het verslavend karakter van sociale media zorgwekkend.

Ondanks de vele positieve kanten en het gemak en de kracht van sociale media mogen we hier de komende jaren echter ook nadrukkelijker rekening mee gaan houden.

zaterdag 17 december 2016

INVICTUS-by William Ernest Henley

Out of the night that covers me,
Black as the pit from pole to pole,
I thank whatever gods may be
For my unconquerable soul.

In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeoning of chance
My head is bloody, but unbowed.

Beyond this place of wrath and tears
Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds, and shall find me, unafraid.

It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll,
I am the master of my fate:
I am the captain of my soul.[1]

INVICTUS by William Ernest Henley


Invictus. een hertaling door Juko de Vries

Zelfs in een nacht die mij bedekt
zwart als het zwartste zwart van pool tot pool
dank ik elke onvermoede god
voor mijn onoverwinnelijke ziel

In de wurggreep van mijn omstandigheden
krimp ik niet ineen noch schreeuw ik het uit
onder het geransel van mijn tegenslagen blijf ik wel van licht verstoken
mijn hoofd bebloed maar ben nog altijd  ongebroken

voorbij de plaats van gramschap en mijn tranen
loert enkel de verschrikking  van die schaduw nog het meest
en waar de dreiging van de jaren
mij blijvend kunnen vinden
blijf ik toch altijd onbevreesd

het maakt niet uit hoe hoog de poorten
hoe vol beschuldigingen straks de boekrol staat
ik ben en blijf de meester van mijn lot
de schipper van mijn ziel 

naast een onvermoede god.



maandag 12 december 2016

Non verbaal

Ik vind wel van alles. Heb overal wel een mening over maar mis het vermogen om er iets constructiefs mee te doen. Alsof ik zaken prima kan lezen voor mijzelf en het ook nog kan begrijpen ook maar nooit in staat ben om het gelezene te reproduceren. Om het vervolgens actief te gebruiken en in te passen op een adequate manier binnen mijn eigen gedichtenspinsels.
Het lijkt ook vaak alsof mijn boosheid of verontwaardiging over zaken me beletten om helder na te blijven denken. Ik kom te hoog in mijn emoties en dat blokkeert. Ik kan dus enkel nog maar terugvallen op mijn eigen gedachten, en ze maar beter voor me houden , want zodra ik ergens mijn mond over open doe wordt ik of heel boos of ik sla volkomen onzin uit . En daarmee dien ik geen enkele zaak.

Wanneer ik er een poos in rust over kan nadenken en op papier beschrijven dat kom ik een stuk verder. Ik zou een goed boek kunnen schrijven maar er nooit over kunnen praten want ik zou waarschijnlijk het totaalconcept van mijn eigen verhaal niet eens in een keer kunnen omvatten en goed voor het voetlicht brengen. Dat zou een tot mislukken gedoemde exercitie worden.

Misschien voel ik me juist daarom wel zo thuis in de poëzie en proza wereld
Omdat ik daar in rust mijn gedachten kan ontleden en van ballast ontdoen voordat ik ze puntig neerschrijf in versregels of korte vlugschriften.

Misschien is dat wat ik zojuist heb geschreven wel de makke van de tegenwoordige digitale tijd met zijn sociale media. Het geeft namelijk enorm gemakkelijk podium voor hen die overal wel een mening over hebben (inclusief mijn persoontje)  en graag zonder werkelijk weerwoord hun gang gaan. Omdat ze anders zouden dichtklappen uit ontzag voor de betoogtrant van hun opponenten.  
Daar zit volgens mij dan ook voor een groot deel de kwade kant van sociale media. Je ziet de ander niet. Je pikt de non verbale verontwaardigde blikken of de juist bevestigende oogopslag of glimlach niet op omdat deze niet zichtbaar zijn. Terwijl bij  een discussie in een groep in een zaaltje of huiskamer of voor mijn part een cafe deze non verbale signalen direct zichtbaar zijn.

Volgens mij verliezen we als samenleving zo ook op den duur het vermogen om signalen die we zien op te blijven merken en ze op een juiste wijze te interpreteren. Zie daar de “zegening” van het digitale tijdperk. 


vrijdag 2 december 2016

Drie dagen in de diepte

drie dagen met koheleth
in de diepte
zittend naast elkaar
zwijgend peinzend over
wat we gezien hebben
onder de zon
onder de maan
onder mensen
maakt nou eenmaal sprakeloos